Önce pişman olmadım desem yalan olur...oldum ama sonradan pişman olduğuma kızdım. Kısmen doğru olan bir yalan söyledim vakti zamanında birine. Doğru olan kısmına değil de yalan olan kısmına öyle bir inandı ki...o inandığı şeyden nefret dağı yaratıp, bunca zaman inandığı, bildiği beni, bilmeyi unuttu. Benim derdim ise bambaşkaydı. anlatmaya çabaladım, yazdım daha çok huysuzlandım ama işin doğrusunu anlatmadım böyle bilsin böyle kabullensin istedim. Öyle de emindim ki işin komiği...aslında gözlerimin en içine baksa bile anlardı o inandığı şeyi yapmadığıma, yapamadığıma....ben öyle biliyordum ki kendimi. Ağır hakaretlerinin karşısında bir an ezilmedim bile, öyle şeyler dedi ki ve ben öylesine baktım ki gözlerine her zaman ki gibi göremedi beni.
Benden başka herkesi gördü zaten. Beni gerçekten görmek istediğini anlamak istedim sadece. Kim bilir belki de çok mücadele etmiştir kendince, gösteremediği için bilemedim ki. Hissetmeye çabaladıkça da bambaşka engeller çıktı önüme aşamadım. Zor anlatması hem de yazması, ama yazmadan geçip gitmesin...kaybettik bari bulunmasın diye en derine gömelim değil mi yalan kısmını...bildiği gibi kalsın, aklından çıksın, beyninden aksın. Mutlu çünkü şu an hep de öyle olsun :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder