Kırık kalpler kulübünde bir avuç kadın yaşadıkları acının yaralarını sarmaya çabalarken acıklı hikayeler sızar her birinin yüreğinden...bahtsız güdük kalmış kaderlerine kırgın, kızgın, üzgün...boğazda boğum boğum hüzün. ağlamakla haykırmak yada çığlık çığlığa susmanın feryadı yakar kavurur bedeni....alev alev yanar sönmek bilmeden. Hep de bir avuntu dudaklarında birbirlerine şefkatle ninni mırıldanır gibi. Olmaz ya, bitmez ya öylesine sadık bir sevgilidir ki hayal kırıklığı, artık kronikleşmiş bünye de her dem taze.
Sonu hep beyaz gelinliğin üstüne düşen hüzün gölgesi gibi, bir kez daha savrulmuş, bir kez daha kopartılıp atılmış daha olgunlaşmaya doyamamış meyve misali...gidip sığınırsın kendine, yine yalnız ve yine sadece ben olarak...''Biz'' olan hikayenin kahramanı korkularına, kendi hayatına küsmüş bıkkınlığına yenik yine senden çıkartmıştır acısını....Üzülme sen yine de, bak senin gibi niceleri var çevrende, senin hikayen farklı mı? varsın tersinden yazılmış olsun...ama ne olursa olsun sen içinde büyüttüğün sevgi kadarsın....
bu da sana..ruhu bedenine dar gelen küçük kız...anladın sen onu :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder