Yarım....

Hayatımızda istemeden yarım bırakmak zorunda olduğumuz her şey öyle ağırlaşır ki zamanla, taşımakta zorlanırsın. Devam ederken hayat yine gülümserken içinizden ince bir acı geçer gider öylece.
Bu günde öyle bir gün yaşadım. Nişantaşını turlarken Annemle gittiğimiz yerlerden geçtim bir bir. Osmanbey de bir iskenderci, Nişantaşında sürekli gitmeyi sevdiğimiz bir kafe, alışveriş yaptığımız yerler. Şimdi onsuz dolaşırken bir yanım bomboş kaldı, içimi sıkıntı kapladı....o sevdiğim cadde çıkmaz sokak gibi öyle ıssız geldi ki. Oturdum bir yere öylece...yağmur yağmıştı bir keresinde tam kuaförden çıkmıştık, taksiye binerken annemin yırtmacı öyle bir sökülmüştü ki eve gidene kadar gülmekten kırılmıştık. Bir daha yaşayamayacak olmamız ne kötü...oysa sürekli yaptığımız günlük şeylerdi. Şimdi sadece soruyor orası duruyormu, burada ne olmuş...bu hali ile çıkartmak bile benim için öyle güzel bir olay olacak ki, ama istemiyor. eskiden yürüyüp koşturduğu caddelerden şimdi bir tekerlekli sandalye ile geçmek kimbilir ne hissettirecek ona. Anlamaya çalışsam da kızıyorum da bir yandan çünkü kendini kapattıkça ev daha çok kapanıyor içine. Bizler ise ışık bulduğumuz yerlere uçmaya çalışan pervaneler gibi...dışarı çıkmaya imkan olunabilecek her dakika yı değerlendirmenin, kendi hayatlarımıza odaklanmamızın peşindeyiz.
Bencillik, kabullenmişlik, alışmışlık her neyse adı o...ama ne isim konulursa konulsun içimde ki o sızıyı betimleyecek tarif yok, yazdıklarım sadece yaşadığımız durumun çaresizliğine en acı şekliyle hançer saplamak misali.

Nihayetinde hayatlarımızda en çaresiz olduğumuz anların izleri ince sızı halinde durmadan kanayıp duruyor. Dünya dönmeye devam ediyor. İnsanlar da bir şekilde yaşamaya. Ben son 2 yıldır her şekliyle yarım yaşayıp bütünmüş gibi oldurmaya çalışıyorum pek çok şeyi. Galiba çoğumuz da öyle yapıyoruz değil mi? Eksik kaldığımız her bir yanımızı yamalayıp sunuyoruz kendimizi avuntular buluyoruz ama hep eksiğiz kimimiz annesi yanında artk eskisi olamayacağı için eksik, bir diğerimiz kendi gömüldüğü dünyasına bazı şeyleri affedemediği için kendini avutmaya çalıştıklarının bomboşluğunda eksik, başkalarımız olduramadığı işlerinin hayal kırıklığı içerisinde eksik...eksik, eksiki eksik......bütünmüş gibi yaşamak sadece çaresizliğimizi sakladığımız bir kutu gibi, dışarımız albenisinden geçilmezken içimizde eksik olan her şeyin günbegün alışkanlığına sığışmaya çalışmakla geçiştirdiğimiz günlerin sızıları ile dolu.

Bu sızılardan vazgeçmek için bazılarımız için mümkünken bazılarımız değil....Sızılarından vazgeçmek mümkünse sakın kapatmayın kendinizi eksikliğinize, çaresi varsa çaresizliğiniz de boğulmayın sakın. Benim gibi bir çaresiz bir sızı, bir eksiğiniz varsa da mümkün olan her anı güzel anılara çevirmeye çabalayın...

Haydi Kalın Sağlıcakla

Nickimsiz terasta inceden bir müzik, inceden bir sızısı Annesi ve yalnızlığı ile.........